«Να θεωρείς την Πατρίδα σπίτι σου και τους συμπολίτες συντρόφους.» (Νόμιζε την Πατρίδα οίκον και τους πολίτας εταίρους). ΄Έλεγε ο Ξενοφών. Περίπου διόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, εμείς οι ΄Έλληνες, ζούμε την έξωση από την Πατρίδα μας. Και λόγω του βίαιου εποικισμού, δεν έχουμε ούτε συντρόφους. Κι όλα αυτά, χωρίς να έχουμε ηττηθεί σε κάποια μάχη.
Είναι που οι Κυβερνήτες μας, παρακάμπτοντας την απόλυτη αξία, την καταγεγραμμένη απ΄΄‘ τον Πλάτωνα, ότι οφείλουν να κοιτάζουν το συμφέρον του λαού και όχι το δικό τους, μας ξεπούλησαν με κάθε δυνατή έννοια, περιφρονώντας την βούλησή μας, ελαφρά τη καρδία…
Ήρθε λοιπόν η στιγμή, ή ν΄΄‘ αποδεχτούμε έναν μίζερο, άθλιο και ατιμωτικό αφανισμό, ή να θυμηθούμε ξανά ότι είμαστε Έλληνες.
Ή να γίνουμε άλλο ένα έθνος που κάποτε υπήρξε και την απέραντη και μοναδική ηθική, καλλιτεχνική και πνευματική του κληρονομιά να την οικειοποιηθούν οι άθλιοι του πλανήτη και να την μοιραστούν όπως τα ιμάτια του Θεανθρώπου, ή να δείξουμε ότι είμαστε Έλληνες.
Ενωμένοι γιά την Πατρίδα, γεννημένοι με το τραγούδι του Μενάνδρου πως «η ζωή που φοβάται την ζωή, δεν είναι ζωή». ( Βίος βίου δεόμενος ουκ έστιν βίος). Είναι, που για μας ισχύει αυτό που λέει ο παππούς μας ο Όμηρος. «Δεν υπάρχει γιά εμένα επιστροφή, μα αιώνια θα είναι η δόξα.» (Ώλετο μεν μοι νόστος, ατάρ κλέος άφθιτου έστα).
Δώρα Δάνα
Δώρα Δάνα 